02 jun Yoska, mijn eigenwijze Golden Retriever!

Zelf ben ik opgegroeid in een gezin met alleen katten als huisdier. Toen ik Yoska als puppy kreeg woonde ik nog bij mijn ouders. Eigenlijk zijn Yoska en ik samen ‘volwassen’ geworden, maar dat is niet helemaal zonder slag of stoot gegaan.

Yoska was een vrolijk en zacht bolletje enthousiasme. Maar wel met een enorm eigen willetje en behoorlijk eigenwijs met dominante trekjes. Lichaamstaal van een kat kon ik zo lezen, maar een hond is toch echt iets anders. Zeker deze eigenwijze dame. Omdat het mijn eerste hond was en ik nog niet zoveel over honden wist, ben ik meteen gestart met puppy-cursus bij onze plaatselijke kynologenvereniging. De basisbeginselen trainen met honden heb ik daar geleerd. Nu staan Golden Retrievers bekend om hun ‘will to please’ en hun leergierigheid en daarbij was mijn hond ook nog redelijk dominant en zeer eigenwijs. Zonder dat ik het zelf door had, was ze me elke keer een stapje voor of deed ze net datgene niet, wat ik van haar vroeg. Hierdoor won zij iedere keer het mentale spelletje touwtrekken (en stond ze dus eigenlijk boven mij in plaats van andersom of naast mij).

Na heel wat cursussen zijn we uiteindelijk gestopt. Niet omdat we uitgeleerd waren, maar omdat we er allebei geen plezier meer in hadden en het wederzijdse frustratielevel enorm was opgelopen. Na een tijdje even geen trainingen was de druk van de ketel en kwamen Yoska en ik uiteindelijk uit de vicieuze cirkel van frustratie.

Toch wilde ik voor haar wel die stabiele roedelleider zijn, waardoor ze nog lekkerder in haar vel zou komen te zitten.

Daarom ben ik bij Barry en Hermien van Hondenplusagressie terecht gekomen. Zij leren je op een duidelijke manier hoe jij overkomt op je hond, waardoor je uiteindelijk begrijpt waarom de hond soms niet doet wat je van hem/haar vraagt.

Bij mij was het heel zichtbaar dat ik absoluut niet duidelijk was naar mijn hond toe. Daarbij was ik ook niet heel consequent in mijn trainen. Ook had ik niet altijd helemaal door wat de hond van mij nodig had. En dat is vooral waar Hondenplusagressie zo goed is: een duidelijke no–nonsense aanpak, waarin je een spiegel voorgehouden wordt zodat je inzicht krijgt in jezelf en wat dat voor weerslag heeft op je hond. Hierbij staat het welzijn van de hond altijd op 1.

Uiteindelijk is mijn lieve, eigenwijze hond 15,5 jaar geworden. Ik ben blij dat ik het grootste deel van haar leven een stabiele baas heb kunnen zijn. Dit was mij zonder de expertise, de eerlijkheid en de kennis van Barry en Hermien niet gelukt.