Dat het een keer zou komen wisten we Quincy maar op deze manier? Je gaat zoals je gekomen bent. In het harnas, vechtend tot het eind.

Het is een mooie ochtend op de 10e maart 2022 als ik mn hardloopschoenen en spullen pak. Ik heb wel zin om ff te canicrossen met Quincy en Bella los mee. Die oude taart is 3 dagen stijf als ik haar intuig. Niet dat ze niet meer kan, want als ze het tuig aankrijgt gaat ze voor 100 punten. Maar goed is het niet voor je.

Quincy je begon goed met trekken en ik dach: “Dit is mijn ochtend”. Maar bij de weg moet je even wachten en eigenlijk kom je niet meer op gang. Dus ik bind je uit. Maar als ik verder ren kun je me eigenlijk niet meer bijhouden. Mmmmmhhh dan maar wandelen maar ook dat kost moeite. Ik maak nog een filmpje voor Bar: “Bar, we moeten Quin goed in de gaten houden, het gaat echt niet goed met hem”. Wetende dat er hartafwijjking bij de Dobermanns voorkomt. Maar al sjokkend loopt Quin naar me toe. En als hij bij mij is zie ik hem door zijn poten zakken. Hij draait op zijn zij en blaas zijn laatste lucht uit.
NEEEEEEEEEE,,, schreeuw ik en gooi mij zelf op de grond. Ik begin hem te reanimeren en Bella blijft om me heen dartelen. Vervolgens voel ik dat het leven eruit is. Zijn tong is blauw..
Hard vloekend stort ik me huilend op Quincy.. GVD Quin.. laat me niet alleen,, schreeuw ik in het eenzame bos.. snikkend kom ik tot bedaren en probeer mijn gedachten te ordenen. Ok,, hoe kom ik hier weg met een hond die dood is?
– Ik probeer aan hem te trekken maar dat is onwaardig
– Naar huis lopen (misschien 200 meter horizon breed) maar er zal iemand net gaan wandelen.. nee kan ook niet..
Koud en beduusd ga ik op de grond zitten.. Dan maar een vriendin bellen.. gelukkig neemt ze op en komt met haar zoon mijn kant op. Barry laat weten dat hij naar huis komt.

Thuis gekomen leg ik hem op de oprit zoals hij graag lag, in de zon. Het leek alsof hij zo op kon staan.. maar nee.. mn lieve quinigie is niet meer. De honden afscheid laten nemen en de mensen die hem kenden (goed kenden) gebeld..

Een lieve vriend gevraagd of hij een gat wilde graven, we waren zo kapot.. dit lukte ons niet. Nu lig je in de tuin lieve Quin, met de Amerikaanse sering op je (waar je altijd tegenaan pieste). Wat zal die struik groeien!!

Wat zullen we je missen.
– Altijd in de gaten houden met een andere hond,
– Je zoon en jij altijd uit elkaar houden
– Je bokkensprongen als je blij was
– Blij met je speeltjes gooien
– Mensen aanblaffen en bijten als ze op het terrein kwamen
– Binnen pissen als je schijt aan de oppassers had
– Maar vooral het eindeloos knuffelen en altijd bereid te trainen! Je was nooit te beroerd om hard te lopen, nieuwe kunstjes te doen etc.

Ook jij kwam niet zonder slag of stoot bij ons. Je zat in het asiel omdat je baasje het niet meer aan kon met je. Wat ik wel begreep: ‘wat was je een draak!’. Ons doel was om je zo onder controle te krijgen dat we op het Europees kampioenschap mee kon doen. En dan tijdens de massastart andere honden negeerde. Nou dat lukte! Zelfs nadat je aangevallen werd door een Brak in het startvak. Focussen konden we wel he?
Maar waar moet ik nu mee rennen dan? We gaan je missen grote beer.. Doe je de groeten aan de rest boven?

Dikke knuffel Bar en Mien