In memoriam Gyan

Lieve Gyan,

Het is weekend op een mooie winterdag in november. Ja, heerlijk buiten om de tuin winterklaar te maken. De zon schijnt en je dartelt vrolijk om ons heen, zoals je was. Kong brengen, weggooien, weer wat omploegen. Plotseling sta je wezenloos voor je uit te staren. Ik roep je en je waggelt naar me toe. Je kijkt vreemd uit je ogen en voor mijn ogen val je neer. In een reflex sla ik op je borst en roep ik zo hard als ik kan “Barry!!!!!”. Ik zie je borstkast op en neer gaan en slaak een kreet van opluchting. Je hebt alles laten lopen maar gelukkig, je bent er nog.

Knagende gedachten maken zich van mij meester. Het zal toch geen DCM zijn?  ‘s Avonds contact opgenomen met de fokker: Jaap van Gelder, en ook hij denkt aan DCM. Dit is een hartafwijking die veel bij de Doberman voorkomt. Het zal toch niet? Hij adviseert mij naar dierenarts-specialisten ‘De Kompaan’ in Ommen te gaan.

Maandagochtend samen met Barry naar De Kompaan. Ze hadden gelijk een plekje, echt geweldig hoe deze prof’s hun werk doen. Hier blijkt dat je twee problemen hebt:
1. Maag-darm (dus over naar anti-allergie voer)
2. DCM in de 1e fase

De arts legt ons uit dat hij moet overleggen met zijn collega’s in Duitsland. Hij kan namelijk niet zeggen hoe agressief de vorm is. In de loop van de week komt het verlossende woord dat je met medicatie nog een of twee jaar kan leven, mits het niet te agressief is. Een zucht van verlichting gaat door ons heen.

Het is nog geen 2 weken later. Wederom een mooie dag in het weekend. Wij wilden denk ik gewoon zien dat het beter met je ging, maar ik zie je weer wankelend voor je uit staren. Ik roep je bij me en ik zie dat er al een grijze waas over je ogen zit. Ik gil weer: “Barry, hij gaat!”. Ik zie je naast mij door je hoeven zakken en leg mijn hand op je borst. Het volgende moment blaas je je laatste adem uit. In onze armen ben je gegaan vriend. De medicatie hoefde voor jou allemaal niet en de moeilijke keuze om je te moeten laten gaan, heb je ons bespaard.

Het doet pijn om je niet meer om mij heen te hebben maar ik ben blij dat ik je heb leren kennen

Drie jaar oud mocht je worden. Trouw, stabiel, sociaal en ongelofelijk lief. We gaan verder zonder je maar niet zonder af en toe om te kijken. We missen je vriend… bedankt dat we je hebben mogen leren kennen.

Jaap, bedankt voor het fokken van zo’n prachtige, lieve en stabiele hond.

Hermien & Barry

Tags: