28 feb Gijs sprong over de banken

Gijs, een oud-Duitse Herder, is bij ons gekomen toen hij 14 maanden oud was. Volgens zijn vorige eigenaren was Gijs een hond waar ze te weinig aandacht en tijd aan konden besteden, maar hij was wel goed gesocialiseerd. Ze hadden hem zelf een aantal beginselen bijgebracht en als hij een cursus zou krijgen, dan zouden we een fantastische hond hebben.

Gezien de thuissituatie en het bijbehorende verhaal hebben wij Gijs in huis genomen. Helaas bleek de praktijk niet zo makkelijk als voorgespiegeld. Al snel begonnen we met een cursus, maar helaas was dit geen succes. Sterker nog, het was een uur ‘vechten’ om de hond in bedwang te houden. Zolang we met z’n tweeën aan het werk waren was er niets aan de hand, maar zodra de andere honden in de buurt waren wilde hij daar op af.

In huis ging het redelijk zolang het rustig was. Als ons kleinkind er was ging hij in de ren. Samen kon helaas niet, daar is hij veel te onstuimig voor. Hij sprong bijvoorbeeld over de banken heen. Ook het uitlaten was goed opletten wan hij wilde achter iedere fietser, wandelaar of auto aan die hij zag. Aangezien wij aan een fietspad wonen was het redelijk te doen maar echt leuk was het niet. Voortdurend opletten of er iets of iemand aankwam was geen pretje. Ook op bezoek reageerde hij veel te enthousiast. Springen en happen. Niet echt een welkom waar iedereen op zit te wachten.

Op een bepaald moment hebben we iemand benaderd die ons wat aanwijzingen gaf hoe we met Gijs om konden gaan. Zij gaf aan dat hij 2 á 3 uur per dag beweging nodig had om zijn energie kwijt te kunnen. Dit naast hersenwerk. Dus wij aan het fietsen. Ook geen succes, hij sprong op een bepaald moment door het wiel heen, richting auto’s.

Zijn gedrag was zodanig dat wij ons afvroegen of Gijs eigenlijk wel bij ons paste; konden wij hem wel de nodige aandacht geven? Was zijn gedrag door ons in goede banen te leiden? Een eindje wandelen op de hei was een bezoeking. Aan het eind een gefrustreerde hond en wij bebloede handen. Hij was niet te houden, wilde overal op af.

De druppel was het moment dat hij spontaan de sloot in sprong omdat er een kat aan de andere kant in het weiland zat. De triomf die hij uitstraalde – dit is leuk, en ook nog pony’s en schapen iets verderop ! – was reden om het asiel in Drachten te bellen. Daar hadden ze alle begrip voor de situatie en zij verwezen ons door naar Hondenplusagressie. Na een telefonisch overleg werden we weer enthousiast. Hun uitleg en benadering stond ons erg aan. Vooral het feit dat ze aangaven dat deze hond mogelijk van prikkelrijk naar prikkelarm moest, konden wij goed begrijpen.

Een afspraak was gauw gemaakt en we hebben Gijs naar Hondenplusagressie gebracht. Weer een heel helder verhaal over de werkwijze die zij hanteren.  De test gaf aan dat hij wel trainbaar was, dus aan het werk…

Hermien van Hondenplusagressie heeft eerst twee weken met hem getraind en ons regelmatig filmpjes ge-appt. We waren verrast hoeveel hij leerde. En wij leerden mee. Na twee weken training is hij weer bij ons teruggekomen en zijn wij verder gegaan met trainen. Na elke training, waarbij we begonnen met 5 minuten per keer, ging hij de bench weer in. Heel anders dan 2 á  3 uur fietsen. We hebben heel veel geleerd. Vooral de hond leren lezen.

We herkenden veel van het gedrag maar leerden nu ook hoe we ermee om moesten gaan.

Naast de fijne trainingen was  de goede communicatie met Hermien en Barry ook heel prettig. Behalve de hond zien ze ook de baas. Ze zijn duidelijk en leren ons ook  hoe om te gaan met deze hond. Wie is nu eigenlijk de baas en vooral hoe breng je dat op de juiste wijze over naar de hond? Ze hebben duidelijk aangegeven wat we in de toekomst kunnen verwachten van de hond. Het verhaal wordt niet mooier gemaakt dan het is. Wel zo eerlijk. We moeten rekenen op minimaal een jaar voordat het helemaal is zoals we graag willen. Tussen de lessen door mogen we altijd appen. Heel fijn zo’n persoonlijke begeleiding.

Inmiddels hebben we vijf lessen gehad. Het gaat met vallen en opstaan. En eerlijk is eerlijk… de een is er beter in dan de ander (en we weten ook waarom 😉 ).  We kunnen nu met een hond op stap die aandacht heeft voor ons en die kan wachten als er een fiets of auto voorbij komt. Gijs vindt dat wel nog heel spannend en zoekt dan steun bij ons. In huis gaat het ook veel beter. We zijn er nog niet maar gaan wel met kleine stapjes vooruit. Het is in ieder geval weer leuk om met Gijs naar buiten te gaan. We hebben weer hoop voor de toekomst!

Hermien en Barry, bedankt voor jullie lessen en steun. Zonder jullie was dit niet gelukt.

Baasjes van Gijs