05 jan Dankzij jullie is Quincy er nog!
Net 1 jaar was hij nog maar en je neemt geen hond om hem zo snel weer weg te moeten doen! Maar Quincy was een geval apart. Een hele drukke pup, zeer gevoelig voor prikkels, korte aandachtsboog en erg happerig, maar zoooo lief en aanhankelijk!
Al gauw bleken mijn toenmalige partner en ik behoorlijk verschillende opvattingen te hebben over de opvoeding van Quincy. Dit gaf hem steeds meer onrust. Daarbij woonden wij in een drukke woonwijk met veel auto’s, brommertjes, fietsen en rondrennende kinderen. Mijn ex-partner en ik kregen steeds meer onenigheid en er was maar weinig rust in huis. Ook bleek Quincy een aantal lichamelijke ongemakken te hebben waardoor hij zich af en toe niet fit voelde. Quincy begon probleemgedrag te ontwikkelen, want hij kon zich niet goed ontladen en kwam niet tot rust in huis.
Allemaal negatieve prikkels dus voor arme Quincy. Alles liep zo hoog op dat hij zijn baas heeft gebeten en hij direct weg moest van hem. Dit wilde ik niet, want Quincy kon er niks aan doen. De dierenarts raadde een consult aan bij een gedragsdeskundige. Hieruit kwam de diagnose ‘redirecte agressie’ en er volgden drie opties: verplicht muilkorven en gedragstherapie, herplaatsen bij mensen met verstand van honden met dit soort problemen en als dit niet gerealiseerd kon worden euthanasie.
Er volgde een scheiding tussen mij en mijn partner, waardoor ik Quincy niet meer thuis kon houden in verband met mijn werk en de drukke woonomgeving. Quincy was het slachtoffer van een hoop problemen en omstandigheden en moest herplaatst worden.
Gelukkig kwam Hondenplusagressie in beeld! Er was meteen een klik met Hermien.
Quincy reageerde zo goed op haar! Hij keek haar aan en met de rust die ze uitstraalde en de ervaring die zij heeft met deze honden, leidde zij hem.
Hij liep als een mak lammetje met haar mee. Bij Hermien thuis zaten ook nog eens een lieve baas, Barry, en een nieuw Dobermanvriendinnetje, Bella, op hem te wachten. Hermien en Barry zijn beide Doberman-liefhebbers en wonen heerlijk rustig, vrijstaand en afgelegen. Quincy kwam aan in een paradijs. Hij is er tot rust gekomen en heeft een goede stabiele band opgebouwd met Barry en Hermien, die hem begrijpen en zijn gedrag kunnen begeleiden.
Na twee weken wennen is Quincy helaas doodziek geworden. Hij had een dodelijk laag gehalte aan rode bloedlichaampjes, wat later een bloedstollingsafwijking bleek te zijn (ziekte van ‘von Willebrand’). Barry en Hermien moesten een keuze maken: of hem laten gaan (lees doodbloeden) of hem laten behandelen. De laatste optie is een zwaar en moeilijk traject maar omdat Quincy een speciaal plekje heeft veroverd in hun hart en bovendien nog erg jong en fit was, zijn ze voor de behandeling gegaan. Er volgde een opname bij de dierenkliniek en Quincy kreeg bloedtransfusies. Hermien en Barry hebben dag en nacht bij hem gewaakt, het was ook nog eens Oud en Nieuw! Dagen en nachten lang heeft Quincy moeten vechten voor zijn leven en Hermien en Barry hebben hem nooit alleen gelaten en hem al die tijd moed ingesproken. Ze geloofden in hem! En het heeft geholpen……hij is er nog steeds en hij is er bovenop gekomen!
Quincy heeft de beste baasjes die er voor hem kunnen zijn en de mooiste plek op aarde om te wonen! Hij is er helemaal op zijn plek en heeft geweldige begeleiding. Hij neemt zijn taak als terreinbewaker heel serieus en luistert heel goed naar zijn baasjes. Hij kan heerlijk spelen met Bella en is gelukkig een enorme knuffelkont gebleven. Hij gaat zelfs met Hermien mee op pad om demonstraties te geven aan mensen die in hun werk mogelijk agressieve honden kunnen tegenkomen. Zij leren hoe zij hier het beste mee om kunnen gaan! Kortom, Quincy is op zijn plek!
Ik wil Hermien en Barry heel erg bedanken dat ze Quincy een kans hebben gegeven en alle geduld met hem hebben. Maar ook dat ze open stonden voor mijn verdriet.
Vorig baasje Quincy