19 jul Bliksem moest tot rust en op gewicht komen
Op kerstavond 2013 heb ik Bliksem mee naar huis genomen, mager (25kg, volwassen reu van 2,5 jaar) en hypernerveus. Zijn baasjes waren al een tijdje uit elkaar, vrouwtje was 9 uur per dag van huis en niet in staat de beide honden (er waren twee Dobers aanwezig, ze braken de tent af) te geven wat ze nodig hadden. Ik was al een tijdje met haar in contact, via via was mij om hulp gevraagd aangezien ik mij o.a. bezighoud met het opvangen (en herplaatsen) van honden die, om welke reden dan ook, niet langer bij de eigenaar kunnen blijven.
Vraagstelling destijds was of ik beide honden eventueel op zou kunnen nemen in mijn roedel, waar ze tot rust konden komen, de juiste zorg zouden krijgen en na beoordeling en eventueel training voor hen een nieuw baasje gezocht kon worden, bij voorkeur samen. Na een kennismaking tussen de beide Dobers en mijn eigen roedel, heb ik toentertijd aangegeven dat de oudste Dober helaas niet door mij persoonlijk (tijdelijk) opgenomen kon worden in mijn roedel, dat was geen match. Voor Bliksem zag ik in die zin wel mogelijkheden. Uiteindelijk is er een nieuw thuis gevonden voor de andere Dober, daar is hij nog steeds en hij heeft het goed.
Op het moment dat de andere hond afgehaald zou worden (kerstdag 2013), raakte de eigenaresse wat in paniek aangezien Bliksem niet alleen achter zou kunnen blijven (bij haar), dus werd ik alsnog verzocht te komen en Bliksem direct op te nemen. Een dergelijk risico heb ik toen voor Bliksem spontaan genomen, aangezien ik vertrouwen heb in mijn eigen roedel en zij elkaar al een keer hadden gezien, samen hadden gespeeld. Bliksem is gelukkig ook direct hartelijk ontvangen en opgenomen in de groep, het hele stel lag dezelfde dag nog vreedzaam op de hondenbank te slapen.
Bliksem was zeer getekend door de zware periode in een onrustige omgeving, met enorm veel prikkels. De bedoeling was aanvankelijk dus om hem tot rust en op gewicht te laten komen, ‘opnieuw’ te socialiseren en een aantal basisprincipes bij te brengen, hem daarin te trainen (denk aan basiscommando’s, maar ook mee met de auto, rusten/slapen in de bench etc.), om daarna een passend thuis voor hem te vinden.
Het bleek een hele kunst om hem op gewicht te krijgen, bloed, zweet en tranen, veel uitproberen en herhaaldelijk medisch onderzoek heeft het gekost om hem te brengen waar hij vandaag de dag is. Ik heb tijden gehad dat ik kon huilen als ik hem ’s morgens verzorgde, dan dacht ik bij mezelf “Komt dit ooit nog goed? Krijg ik hem überhaupt op gewicht?”… Ook het verminderen van het nerveuze gedrag was niet direct eenvoudig, maar met rust en regelmaat, veel geduld en de nodige aanpassingen in en om het huis zijn we samen een heel eind gekomen.
In september 2014 stierf heel onverwachts mijn moeder en binnen vier maanden stierf ook mijn stiefvader, daarmee was in een klap mijn ‘thuis’ weg. De nasleep daarvan, zowel praktisch als emotioneel, heeft een lange tijd heel veel van mij gevraagd en voor een hond zo gevoelig als Bliksem, die zeer op mij gefixeerd was (is), was dat dan ook aanleiding om qua gedrag enorm terug te vallen en nog wat extra c.q. heftiger wordende ‘afwijkingen’ te ontwikkelen. Hij werd steeds waakser, in huis, in de tuin, maar ook tijdens de groepswandelingen. Hij stal kledingstukken van mij om op te knabbelen, knabbelde benchdekens aan gort, duwde vaak met de neus, ging extreem veel op mij hangen, letterlijk. Hij viel extreem uit en hapte naar bijna alle andere honden (buiten de roedel), waar hij voorheen alleen (vanuit ervaringen in het verleden?) uitviel naar ongecastreerde reuen en half- tot langharige honden.
Mijn doel voor Bliksem was natuurlijk altijd om hem gezond en stabiel te maken zodat hij zo ontspannen mogelijk naar een nieuw, passend thuis kon. Ik had het gevoel dat ik daarin faalde, Bliksem ongewild ernstig tekort deed. Ik heb daarom in maart 2015, na zeer veel gesprekken met Doberkenners en –eigenaren, hoewel vol met twijfels, maar het beste willende voor Bliksem, contact gezocht met de Dober Rescue. Via hen kwam ik in contact met Hermien. Wij hebben een heel lang en fijn telefoongesprek gehad. Hermien gaf uiteindelijk aan dat het haar wel duidelijk was dat ik inmiddels zo aan Bliksem verknocht was en in alle opzichten al zo veel in hem geïnvesteerd had, dat het beter was om hem bij mij te houden en daarbij de juiste begeleiding en training, ondersteuning, te krijgen.
En zo zijn wij gestart met een analyse en een plan van aanpak. Hermien heeft samen met mij intensief met Bliksem getraind en uiteindelijk is hij een periode bij Barry en Hermien in huis geweest om daar even afstand tussen ons te creëren zodat Bliksem bij kon komen en ik mijzelf kon herpakken, energie kon verzamelen om weer volop met hem aan de slag te kunnen.
Hermien heeft zelf intensief met Bliksem gewerkt en zij heeft mij geleerd met Bliksem te trainen (dagelijks, meervoudig) op omgevingsprikkels, om hem te leren hoe hij met prikkels om dient te gaan en om zich aan mij vast te houden, op mij te letten in positieve zin. We zijn daar heel hard mee aan de slag gegaan en hebben heel veel tijd met z’n tweetjes doorgebracht en hebben onze band enorm versterkt, gezonder gemaakt.
Bliksem is veel rustiger geworden en loopt inmiddels al weer een hele tijd mee in de roedel. Natuurlijk heeft hij nog steeds zijn Dober-dingetjes, maar alles is inmiddels veel meer binnen het acceptabele.
Je merkt duidelijk dat hij (nog steeds) zeer gevoelig is voor hoe ik mij voel, ik ben daar nu veel alerter op en stuur ook gelijk zoveel mogelijk bij als hij meent teveel de teugels weer in eigen hand te moeten nemen.
Ik heb Hermien indertijd aangegeven dat ik Bliksem zie als mijn spiegel, wellicht is dat ook de reden dat ik nooit afscheid van hem heb kunnen nemen; ik heb enorm veel belangrijke dingen van hem geleerd, hij hopelijk ook van mij. In elk geval zijn wij Hermien heel erg dankbaar voor haar ondersteuning en vlotte, doortastende, open en directe aanpak, zonder haar waren wij nu niet waar we zijn!
Natasja