10 aug Bikkel was niet angstig

Mijn IJslandse herder had niet de beste start. Hij begon zijn leventje met een van zijn broers in een liefdevol gezin. Helaas werden onvoldoende grenzen aangegeven en leefden de honden als ‘kat en muis’: dagelijks waren er behoorlijke gevechten. Bikkel was bovendien de ‘Houdini’ van de twee. Geen deur bleef voor hem gesloten; het kleinste gat was groot genoeg om te ontsnappen. Ten einde raad werd hij aangeboden voor herplaatsing – broerlief bleef thuis en nam daar al snel de dominante positie over – en zo kwam hij bij mij.

Mijn vorige hondje was een IJslandermix en was 14 jaar lang mijn schaduw geweest. Snel na zijn dood kwam Bikkel op mijn pad, in alle opzichten een andere hond. Ik was daar niet op voorbereid. Bikkel toonde zich nerveus, blafte veel, joeg iedere kat de boom in en viel uit naar andere honden. Ik noemde het onzekerheid en meende dat het kwam door de slechte ervaring met zijn broer. Zolang ik in de buurt was hield hij zijn waffel. Zodra ik mijn hielen lichtte ging hij tekeer als een mager speenvarken. Ach… verlatingsangst?

Hermien wist door zijn lieve masker heen te prikken en maakte korte metten met zijn blafgedrag en agressieve uitvallen. Mijn teddybeer was dominant, koppig en gedroeg zich als een diva. Bij mij, niet bij Hermien. In haar huishouden wist mijn Bikkel zich te gedragen. Hier toonde hij respect naar alle honden en katten. Hij was als was in de handen van Hermien en dol op haar echtgenoot Barry. Met veel empathie werd me uitgelegd welk proces ik zou moeten doorlopen en hoe sterk ik in mijn schoenen moest staan om het respect van mijn hond te verdienen.

Ik werd niet gespaard: ik werd getraind, Bikkel was de thermometer

Dit zou bovendien 6 tot 12 maanden kunnen duren. De keuze was aan mij en ik heb hier geen moment spijt van gehad. Hermien en Barry, heel hartelijk bedankt voor jullie hulp en begeleiding. Jullie hebben Bikkel laten zien als de fantastische hond die hij was en wilde zijn.

Carola