27 jan Tygo en Dex zijn geen gezinshonden

Zo vaak heb ik dit bericht geschreven, nog veel vaker in m’n hoofd herschreven, herhaaldelijk gecorrigeerd, aangepast en opnieuw begonnen en de drempel om deze stap te nemen is oneindig hoog. Het begin is zo ontzettend moeilijk.. maar het einde zo troostvol en het vertellen waard, allemaal dankzij Hermien en Barry.

Wij waren de eigenaren van twee Parson Jack Russells. Honden waar wij ontzettend gek mee waren, ondanks hun gedrag. Ik moet het uiteraard toegeven dat wij, ik, hebben gefaald met de opvoeding en de training ondanks de goede wil.

Dex en Tygo kwamen in ons leven
Een leven dat toen erg onstabiel was. Onze vorige hond was net overleden door een aanrijding met een auto. De fokkers, die we hiervan op de hoogte brachten, vertelden ons dat ze nog een huisje zochten voor een pup van 10 maanden oud, Dex. Hij kwam vanuit een roedel bij ons in huis. Dex was een hond die veel aandacht vroeg en anders opeiste.. Maar zo ontzettend lief. De rust in ons gezin was te veel en hij miste een kameraadje. Dus toen wij bij de half jaarlijkse plakbeurt van de fokkers hoorden dat ze weer een nestje kregen, wilden wij graag een vriendje voor Dex. En zo kwam Tygo in ons leven. Onze vrolijke noot..

Gedrag veranderde
Het gedrag van Dex ging in de loop der jaren achteruit. Continue zat hij bij Tygo in de nek te hijgen. Er hoefde maar een beweging of geluid te zijn of hij vloog weer op Tygo af. In de hoop dat het iets zou helpen hebben wij Dex laten castreren, maar dit had niet het gewenste resultaat; blaffen, grommen en vechten als ze aan de lijn werden gedaan werd orde van de dag. Normaal uitlaten was er niet bij. Zodra Tygo en Dex andere honden, of mensen op de fiets, brommer, motor, rolstoel, ed. tegenkwamen gingen ze als echte vechthonden te keer, met kortsluitingen en epileptische aanvallen tot gevolg. Regelmatig kwam het voor dat ze niet elkaar te pakken hadden, maar mij of m’n man. Onbedoeld, maar de drang om elkaar te pakken te nemen was te groot voor hen om zich te kunnen beheersen.

Kinderen en alles geprobeerd
In de loop der jaren kregen wij kinderen. Hoe hadden wij het ideale plaatje in ons hoofd. Wat mochten wij ons gelukkig prijzen; twee prachtige kinderen en twee honden die zo lief in van karakter waren. Maar hoe naïef konden wij zijn… Jarenlang heb ik mijn honden verdedigd. Ja, ze zijn erg aanwezig bij binnenkomst of aan de lijn, maar ze zijn zo lief! Hun gedrag alleen niet. Jaren heb ik het geprobeerd, mijn best gedaan, echt waar, om dat gedrag eruit te krijgen. Zit, af, lig, blijf.. Slecht gedrag negeren, belonen bij goed gedrag. Geen truckjes willen aanleren, niets van dat, puur basisgedrag eigen willen maken..en het lukte niet.. Helaas. Ik faalde daar herhaaldelijk in.

Steeds vaker werden de honden noodgedwongen door hun eigen gedrag afgezonderd van het gezin. De kinderen waren bang voor ze geworden. Hoe vaak heb ik de kinderen omhoog moeten tillen omdat er onder de tafel werd gevochten om een kruimeltje. Althans, Dex verdedigde de ruimte waar werd gegeten en gedronken. Tygo vocht voor een hogere rang binnen de roedel van twee..

Beschrijven hoe hoog de spanning was kan ik bijna niet

Het is een muur geworden die onmogelijk is om af te breken. Ons hele ritme en leven draaide om misplaatst gedrag van de honden en had ons in de greep. Het falen van het opvoeden van de honden en het betrekken in ons gezin doet zeer. Het vertellen van ons verhaal zorgt ervoor dat ik door emoties moet heen worstelen die ik heel pijnlijk vind. In mijn leven heb ik veel meegemaakt waardoor ik een hoge muur heb gecreëerd waarachter mijn emoties veilig zijn, en nu leg ik een deel pijnlijk bloot.

Gebeten
Het moment waarop ik besefte dat het niet langer ging was toen Dex in een onbewaakt ogenblik mijn oudste van 5 jaar in het gezicht beet (wat nooit had mogen gebeuren, ik weet het). M’n oudste kind is gek met Dex en zou hem nooit pijn willen doen. En ik weet zeker dat Dex op dat moment echt even dacht dat het Tygo was.

Dex at op het picknickkleed het eten van mijn jongste op en toen mijn oudste hem wilde tegenhouden door opzij te duwen, was een beet het gevolg. Ik stond er een paar meter vanaf, met m’n rug er naartoe, en ik heb het niet gezien. Godzijdank was Dex onlangs aan zijn gebit geopereerd en heeft hij aan de bovenkant niet veel tanden meer. Hierdoor was er nauwelijks letsel bij m’n oudste, alleen een blauwe plek en wat deukjes.  Ik ben daarna samen met de oudste en Dex naar de dierenarts gereden. Het kon er niet bij mij in dat de hond had gebeten zonder reden, en ik wilde daarom graag uitsluiten dat het door een lichamelijk probleem kwam. Je weet het niet. Dex werd gezond verklaard en ook de dierenarts gaf aan dat hij waarschijnlijk heeft gedacht dat het Tygo was. Ze was, net als wij, wel bezorgd. De honden mochten binnen niet meer bij de kinderen kunnen komen en ook buitenshuis alleen onder toezicht en het liefst aan de ketting. Mijn hart brak, en ook het hart van mijn oudste.
Ze zijn onderdeel van ons gezin, hoe moet dat nou? Terwijl wij druk op zoek waren naar een oplossing voor de situatie kwamen Hermien en Barry op ons pad.

De situatie escaleert
Het laatste dat wij wilden doen, was Tygo en Dex naar een kennel sturen maar de tussenkomst van Hondenplusagressie klonk voor ons als een geruststelling. De honden werden immers eerst getest en krijgen hierdoor een betere kans op een frisse start met een nieuwe eigenaar die past bij de hond. En toen volgde er weer een escalatie, onverwacht.

De honden kregen in de achtertuin onze kat in de gaten. Hoe snel ik er ook bij was, ze probeerden de kat te verscheuren, zoals ze dat ook weleens bij egels en ander wild in de tuin probeerden. De kat vocht voor haar leven en ik rende er zo snel mogelijk naar toe. Het was een verschrikkelijke situatie waar beide kinderen ook nog eens getuige van waren. Wonder boven wonder heb ik de honden vast kunnen pakken, hoe onhandig het ook ging. Piepen en janken om weer aan te vallen, mij bijtend, trekkend, duwend, heb ik ze naar binnen kunnen krijgen. Pas toen ik de kat bij de buren had gevonden en bleek dat de verwondingen van de kat gelukkig meevielen, kreeg ik in de gaten dat ik zelf aardig was toegetakeld. Dat was voor mij het moment dat ik het niet meer kon opbrengen, ik was bang voor ze geworden. En ik was nog banger voor wat ze de kinderen konden aan doen.. Wat een nachtmerries heb ik van die situaties overgehouden. Dat was het moment dat ik contact opnam met Hondenplusagressie.

Hondenplusagressie ingeschakeld
Het was voor het eerst dat we werden begrepen omtrent de problemen van de honden. Er was een luisterend oor, échte goede raad door iemand die er kennis van had zonder ons te veroordelen. Het was een kippenvelmoment. Ik hoefde niet meer te vechten om uit te leggen dat de huis-, tuin- en keukentruckjes niet hielpen, dat we echt ons best deden, dat dat dat…

En toen was het moment daar dat we ze konden brengen. Mijn hart breekt nog elke keer als ik er aan denk. De honden die hyperactief in de auto waren, de laatste tijd vochten ze ook zelfs in de auto, zo ook vandaag. Ze dachten waarschijnlijk dat ik met ze naar zee ging. Onze kinderen liet ik met een verscheurt hart achter bij de oppas, want ondanks alles hielden ze van ze. De honden mochten zelfs hun eten opeten als ze dat wilden, als Dex en Tygo maar bleven.

We kwamen aan in een oase van rust. Bossen om ons heen, op een plek die later een connectie met ons had. Bij stilstand van de auto gingen de honden meteen als een malle tekeer. Hoe ironisch was het dat toen wij uitstapten, en de honden in de auto bleven, de kat van Hermien en Barry heel opzichtig en pontificaal boven op de motorkap sprong om vervolgens op het dak te gaan liggen.

Gedragstesten en kleurcodes
Na een prettige, maar zenuwachtige ontmoeting met Hermien hebben we de honden in de kennel geplaatst. Daar zouden zij de komende dagen verblijven voorafgaande aan de test. Dex zouden we in verband met bijtincidenten afstaan, ongeacht welke uitkomst. We hoopten hiermee de rust in het gezin weer terug te brengen.  Voor Tygo hadden we nog wat hoop.. Op basis van zijn uitslag zou worden bepaald of hij door middel van training terug kon komen in ons gezin. De dagen kropen voorbij, de spanning was om te snijden..

Hoe groot was het verdriet toen Hermien mij belde met een uitkomst die we beiden niet verwachtten. Dex was code grijs en zou naar Dierenasiel de Swinge gaan. Tygo had code rood! Die hele nacht heb ik wakker gelegen, hoe kon het dat Tygo code rood had? Twijfelen aan hun kunde deed en doe ik nog steeds niet, maar deze uitkomst had ik niet verwacht.  De volgende dag heb ik weer contact met Hondenplusagressie opgenomen. Hermien bleek het ook niet helemaal lekker te zitten. Ik denk zelf dat Tygo ontspoorde omdat hij dagenlang zonder ons gezin, en zonder Dex is geweest. Iets wat hij nooit eerder heeft meegemaakt. Hermien wilde de test nogmaals uitvoeren, nu samen met Barry. De uitslag was beter, voornamelijk grijs. Behalve met kinderen, daar scoorde hij nog steeds code rood, wat euthanasie betekent.

Wat was ik blij en opgelucht toen Hermien mij daarna meteen vertelde dat Barry een klik met Tygo had en wilde proberen om hem te laten opnemen in hun roedel! Dat, als het goed zou gaan met Tygo, hij naar hartenlust mag gaan jagen op ongedierte. Daar op het erf bij Hermien en Barry, die serene plek, midden in het bos, zoveel te snuffelen en te beleven voor Tygo. Van blijdschap moest ik huilen, alweer..

We houden namelijk ontzettend van de honden, en afstand nemen levert hun meer liefde en rust op dan dat wij ze nu kunnen geven.

Lieve Hermien en Barry,

Mijn laatste woorden zijn voor jullie. De positieve invloed die jullie hebben gehad op ons leven is niet in woorden uit te drukken! Zo dankbaar ben ik dat wij van jullie bestaan op de hoogte werden gebracht. Ik hoefde je bijna niets te vertellen tijdens de intake. Lieve Hermien, wat voelde jij mij goed aan. Soms heb je geen woorden nodig om te vertellen wat er gaande is in je hart.

Jullie hond, de schat, nam alle spanningen bij mij weg en ik begon er van te klappertanden. Hoe traumatisch ik het afscheid van de honden ook vond, zo goed voelde het vertrek. Ik kan jullie oprecht vertellen dat jullie ons leven ten goede hebben gekeerd. We missen de honden nog steeds, zeker de kinderen. Zij onthouden gelukkig grotendeels de leuke herinneringen.

Door ons gesprek heb ik weer vertrouwen gekregen in de toekomst. Jullie hebben ons heel duidelijk kunnen uitleggen waar de problemen zaten met onze honden, maar bovenal goed uitgelegd dat het geen gezinshonden zijn. We hebben mazzel gehad dat er zich nooit grotere escalaties hebben voorgedaan dan wat we hebben meegemaakt. Wat een mazzel hebben we gehad dat we jullie gevonden hebben. Wat zijn we jullie dankbaar!

Mocht er hier ooit weer een hond in het gezin komen, zijn jullie de eersten die ik bel voor een puppycursus! Nogmaals, heel erg bedankt voor alles wat jullie voor ons hebben gedaan! Jullie zijn super!!!

Heel erg veel liefs,

Yvonne, Wouter en de kinderen